Poraj

herbu Pilawa

E. Sęczys, „Szlachta wylegitymowana” - le.2899.1.14Baza Jerzego ks. Czartoryskiego - cz.I007566Łuszczyński, „Silva Heraldica” - lu.23166 w WilanowiePolski Słown. Biograficzny t. 27 str. 731: psb.23910.6Polski Słown. Biograficzny t. 27 str. 756: psb.23929.14sw.11511 Mikołaj Radziwiłł, Genealogia Potockich, potomków SzczęsnegoWikipedia: August Potocki (syn Aleksandra) http://pl.wikipedia.org/wiki/August_Potocki_(syn_Aleksandra): najstarszy syn Aleksandra Stanisława Potockiego z Wilanowa i Anny z Tyszkiewiczów. Wraz z młodszym bratem Maurycym Potockim (1812-1879) brał udział w powstaniu listopadowym. Po upadku powstania wyemigrował wraz z bratem do rodzinnych posiadłości w Galicji. August Potocki na emigracji pozostawał do końca lat 30. XIX w., stając się z woli ojca, jeszcze przed powrotem do Królestwa, właścicielem dóbr wilanowskich. Do łask cara wrócił po pobycie na dworze petersburskim i ożenku z frejliną cesarzowej – Aleksandrą Potocką (w 1840 r.), kiedy usunięto go z listy osób, których majątki podlegały konfiskacie. W połowie lat 40. XX w. wrócił wraz z żoną do Warszawy. Po śmierci ojca (1845 r.) stał się pełnoprawnym właścicielem dóbr Wilanów, dóbr Nieporęt, Kleszew, Osieck, Chrosna, Całowanie i Opatów z dodatkiem rozległych dóbr wniesionych przez jego żonę (np. dobra Teplik). Ogromne dobra miały swe centrum w Wilanowie, gdzie August Potocki rozwinął działalność budowlaną we współpracy z architektem Henrykiem Marconim. Efektem tej współpracy jest znajdujące się na przedpolu pałacu w Wilanowie mauzoleum Potockich, budynek szpitala pw. św. Aleksandra (ku czci ojca fundatora) (znajdujący się przy granicy terenu pałacowego i dawnej wsi Wilanów) i wreszcie wilanowski kościół parafialny pw. św. Anny (ku czci matki fundatora). Ostatnia budowla została ukończona (po gruntownej przebudowie wcześniejszej świątyni) już po śmierci Augusta Potockiego, który po długotrwałej chorobie, zmarł w 1867 r.