Genealogia

po smierci ojca (981r.) senior rodu. Nasilily sie tarcia miedzy rzadzacymi Przemyslidami a Slawnikowicami, zwlaszcza po smierci Strzezyslawy (987r.). Sobiebor rozpoczal otwarta rywalizacje takze na poziomie ekonomicznym, otwierajac w Libicach mennice, ktora bila własne monety. Pierwsze z nich został y wybite na część jego brata Wojciecha, ktory akurat wtedy objal biskupstwo praskie. Jak na owczesne czasy mennica wybila ogromna liczbe monet, bo az 70 tysiecy. Na awersie monet znajdowala sie reka z nozem, a na rewersie zrywajacy sie do lotu orzel. 28.09.995 r. doszlo do otwartego konfliktu miedzy oboma rodami. Ksiaze czeski Boleslaw II Poboźny silami swego rodu Wrszowcow zaatakowal Libice i zajal prawie pozbawiony obrony grod, ktory otwarto mu po przyzeczeniu nietykalnosci mieszkancow. Szukajace azylu w kosciele rodziny braci został y z niego wywleczone i wymordowane. Ocalal jedynie Sobiebor, bedacy na wyprawie wojennej przeciw Obodrzycom wraz z Ottonem III i Boleslawem Chrobrym, przebywajacy na Zachodzie biskup Pragi - Wojciech oraz towarzyszacy mu najmlodszy, przyrodni brat Radzim.Sobiebor pozostał w Polsce i sluzyl w druzynie Chrobrego, ktory wyraznie sprzyjal jego rodowi. Zginal oslaniajac odwrot Chrobrego z Pragi (1003 r.). Otrzymal od Chrobrego prawdopodobnie w nadanie grod Znin wraz z ziemiami lezacymi na Palukach.,Wedlug tradycji zalozyl miasteczko Buzenin, polozone w ziemi sieradzkiej nad Warta. Buzenin (dawniej Burzeniu)-miasteczko w powiecie sieradzkim, zajmujace 607 morgow rozleglosci. Stara ta osada podlug Paprockiego powstala jako miasto w 1371r., (prawo magdeburskie 1419 r.) a kosciol parafialny pod wezwaniem Św. Krzyza istnial już w XIII wieku i wymieniany jest jako "dawny". Miasteczko bylo malo zaludnione i slabo rozwiniete pod wzgledem przemyslu i handlu. Ksiegi poborówe z 1563 r. zaznaczaja, iz miasto Buzenin miało w tym roku 15 rzemieslnikow (artifices) i oplacalo tylko 3 zl. 6 gr.szosu, a mieszczanie przewaznie zajmowali sie uprawa roli (Ksiega Pobor. Wielkopolska XVI wieku.),

Sobiebór Sławnikowic (po czesku i staropolsku Sobiebor, od bor = walka) - (?-1004) najstarszy z sześciu synów Sławnika i Strzeżysławy z Przemyślidów, brat świętego Wojciecha i Radzima (przyrodni).

Po śmierci ojca i matki rozpoczął otwartą rywalizację z rodem książęcym, otwierając m.in. mennicę w Libicach, która biła wielkie ilości monet (łącznie do 80 tys.). Polityka ta doprowadziła do zniszczenia Sławnikowiców przez Przemyślidów.

Jako jedyny, oprócz Wojciecha i Radzima, ocalał z rzezi swego rodu, do której doszło 28 września 995r. po zdobyciu Libic przez siły Wrszowców i Bolesława II Pobożnego, księcia czeskiego. W czasie najazdu brał wraz Bolesławem Chrobrym udział w wyprawie cesarza Ottona III przeciw Wieletom (od 17 sierpnia do października 995).

Na wieść o dokonanej pod koniec września zagładzie gniazda rodzinnego pozostał w Polsce w służbie Chrobrego. Od księcia prawdopodobnie otrzymał w nadanie gród Żnin wraz z ziemiami leżącymi na Pałukach.

To prawdopodobnie on ściągnął nad Wisłę braci Wojciecha i Radzima, którzy początkowo mieli się udać z misją do Lutyków (Wojciech nauczył się ich języka w Magdeburgu), lecz przeszkadzała im w tym wojna cesarstwa z Połabianami.

Zginął w 1004 roku w czasie odwrotu Chrobrego z Pragi czeskiej.