Genealogia

herbu Kotwicz ksztalcony pod okiem starszego brata Mikolaja, ukonczyl szkoly krakowskie, wyslany na akademie do Paryza i Bolonii; kanonik poznański 1504 r., kanclerz 1509 r., scholastyk 1511 r., proboszcz, kanclerz królowej Barbary, po ktora jezdzil na Wegry do Trenczyna towarzyszac biskupowi poznańskiemu Lubrańskiemu; w 1518 r. proboszcz Św. Michala w Plocku i kanonik krakowski, 1519 r. proboszcz Św. Floriana w Krakowie, w 1523 r. elekt przemyski, 1525 r. biskup przemyski, 1527 r. biskup płocki, 1535 r. arcybiskup gnieźnieński

madry, uczony i poeta; pochowany w Gnieznie

93 (Nr. 861) 1503GD Stanisław Tomicki, wojski łęczycki, ręczy N. Tomaszowi Jezierskiemu za Ks. Mikołaja proboszcza pozn., ks. Andrzeja dziekana łęczyckiego, G. Piotra, braci rodzonych, dziedziców de Krzyck, iż stawią się do Wschowy, aby tam w obecności starosty całą wieś Nowawieś w pow. wschow. w 100 grz. i w 150 zł. w. wyderkować ją J-mu (f. 67)

109 (Nr. 1) 1510X. Andrzej Krzycki kanonik poznań. i Piotr K. bcia rodzeni niedzielni, pozwani przez Jan K. brata ich rodz. o równy dział braterski d. W. i M. Krzycko i Nowawieś ze spadku po bracie ich rodz. ol. X. Mikołaju K. dziekanie krak. (f. 75). Andrzej K. prob. średzki (ib.)

110 (Nr. 1) 1510X. Andrzej Krzycki prob. średzki z bratem rodz. Piotrem z Krzycka winni 100 kop N. Wojciechowi Szebridowskiemu posagu za Elżbietą żoną swoją, a siostrą rodzoną Andrzeja i Piotra (f. 75)

1934 (Nr. 786) 1511N. Piotr Krzycki, z pow. wschow., na 1/2 swych cz. należ. z działów z bratem: X. Andrzejem schol. pozn., w W. i M. Krzycku i Nowejwsi p. wsch. zap. pos. 400 grz. i t. w. ż. Zofji, c. Jana Kołuczkiego (p. 320)

182 (Nr. 1) 1523Obl. Andrzej Krzycki pozn., średzki, św. Flor. na Kleparzu prob., kan. krak. kustosz sandom., sekret. król., dziedzic w Krzycku, wś. Nowawieś w. p. wschow. do dóbr Krzycka, do którego dziedziczenia należą też Jan i Andrzej nepoci jego z ol. Piotra Krzyckiego bta jego rodz., niedzielni, Mikołajowi K. dworzaninowi król., nepotowi swemu z innego brata za 500 zł. wyd. (f. 161v). 1522 Mikołaj K. dziedzic w Ossowejsieni i Zbarzewie (f. 163) Tenże dz. w Oss. i Nowejwsi na części w Oss. (nabył N. wieś od stryja Andrzeja bpa przemysk.) zap. 300 zł. pos. i t. w. żonie Annie Strzeleckiej, c. o. Wojc. S. (f. 165)

249 (Nr. 2) 1534Mikołaj Krzycki starosta pułtuski, dziedzic w Ossowejsieni kwit. X. Andrzeja K. bpa. płoc. z 500 zł. zap. sobie na Nowej Wsi należ. do d. Krzycko (f. 137v)

6439 (Nr. 31) 1537X. Florjan Kotwicz starosta klucza gnieźn. prymasa Krzyckiego (f. 141v)

Słownik historyczno-geograficzny ziem Polskich w Średniowieczu http://www.slownik.ihpan.edu.pl/ Tablice Krzyccy herbu Kotwicz

http://andrzejewo.info/articles.php?article_id=21 Arcybiskup Andrzej Krzycki

Andrzej III Krzycki Założyciel miasta Andrzejewa Andrzej Krzycki urodził 7 lipca 1482 roku w Krzycku. Będąc kilkuletnim dzieckiem stracił matkę, niedługo potem zmarł mu ojciec. Wychowaniem chłopca zajął się jego starszy brat Mikołaj. Okres jego nauki i studiów jest słabo udokumentowany. Zapewne uczył się w krakowskiej szkole katedralnej i ewentualnie mógł korzystać z jakiegoś prywatnego nauczyciela. Szesnastoletni Andrzej Krzycki znał biegle łacinę i żywo interesował się literaturą.

Wiosna 1499 r. podążył śladami swojego wuja Piotra Tomickiego do Bolonii we Włoszech. Przebywali tam w końcu XV wieku bracia Mikołaj i Andrzej Kopernikowie, późniejszy kasztelan radomski Paweł Szydłowiecki, Bernard Wapowski historyk i geograf, prałat krakowski Fabian Luzjański oraz wielu innych Polaków. Spośród bolońskich profesorów najbardziej zapisał się w pamięci Krzyckiego Antoni Urceus zwany Codoro, wybitny znawca greki i kultury helleńskiej, uznawany za wychowawcę Krzyckiego w latach włoskich. 10 czerwca 1500 roku Tomicki zdaje pomyślnie egzamin i otrzymuje promocje na doktora obojga praw. W ten sposób kończy swoje studia w Bolonii i udaje się na praktykę prawniczą w Kurii Papieskiej. W tym okresie towarzyszył mu jego bratanek. 22 grudnia Tomicki wraca do kraju i zostaje kanclerzem kardynała Fryderyka. Krzycki kontynuował swoja naukę w Padwie. W roku 1501 uzyskał swoje pierwsze beneficjum kościelne, dziekanię łęczycka, z której czerpał środki na studia. Powrócił do kraju, nie uzyskując jakiegokolwiek tytuł naukowego, w końcu 1504 roku.

W wieku 22 lat przyjął wyższe świecenia kapłańskie z rąk biskupa poznańskiego Jana Lubrańskiego i został jego kanclerzem. Często towarzyszył w podróżach swojemu mecenasowi i protektorowi. Wraz z Lubranskim i Tomickim brał udział w sejmach, zjazdach i intrygach senatorskich, oraz koronacji królewskiej. W ten sposób przeszedł praktyczną szkołę polityki. 18 czerwca 1507 roku otrzymał nominację na kanclerza poznańskiego.

Pierwsza wzmianka o twórczości literackiej Krzyckiego pochodzi z 14 października 1508 roku. Cykl wierszy dotyczył bractwa Kuspidejskiego. Miał on dość frywolny i rubaszny charakter.

W latach 1509 – 1510 Krzycki wciąż towarzyszy biskupowi poznańskiemu w podróżach po kraju. Na początku roku 1510 wspólnie ze swoim protektorem udaje się na sejm do Piotrkowa gdzie poznaje legata papieskiego Jakuba Piso. W tym samym roku bierze udział w pertraktacjach z zakonem krzyżackim, które odbywają się w Poznaniu. Musiał w tym czasie zasłużyć się królowi, gdyż ten mianował go na scholastyka poznańskiego. Dzięki protekcji Lubrańskiego i Tomickiego, a także przy poparciu podkanclerzego Szydłowieckiego udało się zdobyć Krzyskiemu urząd kanclerza na nowo zorganizowanym dworze królowej Barbary Zapolya. Pobyt na dworze zaowocował powstaniem wielu wierszy. Po śmierci królowej, w 1515 r. król Zygmunt umieścił go u boku Tomickiego w kancelarii koronnej, gdzie jego rola znacznie wzrosła.

Z końcem roku 1519 otrzymał królewską nominację na probostwo poznańskie. Mimo objęcia tak ważnej funkcji dla miasta nadal rzadko przebywał w Poznaniu. 30 maja 1500 r. został mianowany kanonikiem poznańskim.

Pod koniec czerwca 1523, Andrzej Krzycki dostąpił znacznego awansu. Po nominacji biskupa przemyskiego Rafała Leszczyńskiego na biskupstwo płockie, przejął jego poprzednie stanowisko. Na biskupa przemyskiego został wyświęcony przez Piotra Tomickiego. Wbrew ogólnym tendencjom owej epoki Krzycki interesował się sprawami swojej diecezji. Choć większość czasu spędzał w Krakowie, bliskie były mu problemy przemyskich katolików.

Jako biskup i senator zmienił Krzycki nieco swój stosunek do spraw politycznych. Wyraz tego odnajdujemy w jego twórczości. To właśnie z tego okresu pochodzą utwory, które możemy umieścić w nurcie moralizatorskim, jak np. "Skarga Religii i Rzeczpospolitej".

Upadek państwa krzyżackiego doprowadził do złożenia hołdu przez wielkiego mistrza królowi polskiemu i sekularyzacji zakonu. To posunięcie polskiego monarchy budziło kontrowersje w Europie. Biskup przemyski starał się te niejasności wyjaśniać i tłumaczył stanowisko polskiego monarchy zagrożeniem ze strony Turcji. Również wyznaniowe podłoże miał konflikt z Gdańskiem w roku 1526. Krzycki bezpośrednio uczestniczył w tych wydarzeniach i opisał je w kilku wierszach.

Pisząc o reformacji i kwestiach związanych z zakonem krzyżackim zyskał sobie pewna sławę poza granicami kraju. Tematy te były w owym czasie bardzo popularne w Zachodniej Europie. W ten sposób nawiązał znajomość z najwybitniejszym umysłem epoki Erazmem z Rotterdamu. Książki Krzyckiego ten wybitny holenderski myśliciel otrzymywał za pośrednictwem Hieronima i Jana Łaskich. Obydwaj pisali do siebie począwszy od roku 1525.

Krzycki oddawał ważne przysługi Zygmuntowi I w dyplomacji. W służbie tej był niezwykle zręczny i skuteczny, dzięki czemu zyskał zaufanie króla i królowej. Mocno zaangażował się w sprawę na Węgrzech, gdzie po bitwie pod Mohaczem doszło do kryzysu politycznego.

Służba dyplomatyczna przyczyniła się do kolejnych awansów. W 1527 roku został mianowany biskupem płockim. Urząd ten był o wiele bardziej prestiżowy i przynosił większy dochód aniżeli biskupstwo przemyskie. Podczas blisko ośmioletniego przewodzenia kościołowi mazowieckiemu Krzycki zasłużył się przede wszystkim odbudową katedry w latach 1532 - 1534, która uległa zniszczeniu w skutek uderzenia pioruna.

Inną ważną inicjatywą Krzyckiego było lokowanie na terenie diecezji płockiej w dobrach biskupich miasta Andrzejów we wsi Wronie 13 maja 1534 r. O wielkości i śmiałości planów założyciela miasta świadczy wielkość kościoła, którego budowę rozpoczęto w roku 1526. Biskup Andrzej Krzycki jako doskonały administrator wiązał z lokacją Andrzejewa utworzenie nowego archidiakonatu i uczynienia z niego centrum administracyjno-gospodarczego dla wschodniej części posiadłości biskupstwa płockiego.

Administrując prze osiem lat i sześć miesięcy diecezją płocką nie szczędził jej wybitny ordynariusz nakładów na cele kulturalne i uświetnienie swego najbliższego otoczenia. Dążył do utworzenia w Płocku centrum kulturowego, otoczył się dworem utrzymanym w stylu renesansowym. Zgromadził ogromny księgozbiór, który ciągle powiększał.

W roku 1535 nastąpiło ukoronowanie kariery duchownej Krzyckiego, został mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim i prymasem Polski. Dokładnie w dniu jego wyboru zmarł Piotr Tomicki. Mimo poważnych kłopotów ze zdrowiem uczestniczył w dwóch sejmach, na których walczył z naporem stronnictwa szlacheckiego. Echem tych wystąpień politycznych były dwa jego najpóźniejsze utwory prozaiczne "Dialog na temat opublikowanego niedawno Sejmu azjańskiego" i "Dialog o sejmie azjańskim lub lepiej o sejmie piotrkowskim". Problemy ze zdrowiem były jednak bardzo poważne. Arcybiskup Andrzej Krzycki zmarł 10 maja 1537 roku w Krakowie. Został pochowany Gnieźnie w lipcu.