Poraj

herbu Ostoja

Urodził się około 1787 roku. Kształcił się zapewne w Kaliszu. Słóżbę wojskową rozpoczął w szeregach Wojsk Pruskich, ale czy brał udział w kampanii przeciwko Napoleonowi - nie wiadomo. W roku 1809, 15 września, wstąpił do 17 pułku piechoty Wojsk Księstwa Warszawskiego w randze porucznika. Pułk ten, dowodzony przez płk. Józefa Hornowskiego, utworzony został kosztem ordynacji Zamojskich i w pod koniec kampanii 1809 roku stacjonował w Warszawie, a potem w Płocku. Podczas parady w stolicy, 5 stycznia 1810 r. żołnierze tego pułku wykonali przysięgę wierności królowi saskiemu, księciu warszawskiemu Fryderykowi Augustowi. W końcu kwietnia 1811 r. pułk otrzymał rozkaz udania się do Torunia na załogę a w czasie kampanii 1812 roku należał do drugiej dywizji gen. Henryka Dąbrowskiego i rozlokowany był w trójkącie Mohylów - Bobrujsk - Borysów, gdzie staczał liczne zwycięskie bitwy i potyczki z wrogiem (m.in. pod Pankratowiczami). Pułk 17 wsławił się zwłaszcza podczas przeprawy wielkiej armii przez Berezynę. Parę dni przed tym, jak pułk stanął garnizonem w Modlinie, 21 stycznia 1813 roku Stanisław Bogusławski awansował do stopnia kapitana Wojsk K.W. i najprawdopodobniej wtedy odznaczony został krzyżem wojskowym, co wzmiankowane jest w licznych dokumentach z lat późniejszych. Wówczas klęska Wojsk Napoleońskich była już przesądzona. Ciągle jednak trwał opór na terenie Księstwa przeciw tryumfującym wojskom cara Aleksandra I. 13 lutego 1813 roku kadr 17 pułku został zaskoczony w Tyńcu przez żołnierzy rosyjskich i wzięty do niewoli. Nie wiem czy Stanisław Bogusławski był wśród uwięzionych, ale ta wojna dla niego i tak dobiegła końca. Przegrana kampania Napoleona w 1813 roku i śmierć ks. Józefa Poniatowskiego w bitwie pod Lipskiem przypieczętowały los Księstwa Warszawskiego, które od tej chwili znalazło się w orbicie wpływów rosyjskich. Po abdykacji Napoleona w kwietniu 1814 roku gen. Dąbrowski, za przyzwoleniem cara Aleksandra I, rozpoczął organizowanie rozproszonych resztek Wojska Polskiego. Stanisław Bogusławski prawdopodobnie stawił się w czerwcu 1814 r., zgodnie z rozkazem dowództwa w Siedlcach, gdzie koncentrowano żołnierzy pułków piechoty: 6, 17 i 21. Po reorganizacji Wojsk Polskich, dnia 2 lutego 1815 r. został wcielony do 2 pułku piechoty liniowej pod dowództwem płk. Koszarskiego. Niedługo potem podał się do dymisji. Na stałe zamieszkał w rodzinnym Włocinie, który odziedziczył po niedawno zmarłym ojcu. Majątek był wówczas ogromnie obciążony licznymi zobowiązaniami i długami, dlatego Stanisław Bogusławski, w porozumieniu ze swoim rodzeństwem, sprzedał go Alojzemu Niemojowskiemu w maju 1816 r. (o czym już wcześniej wspominałem). Był już wtedy żonaty z Urszulą z Załuskowskich h. Rola, córką Jana i Zuzanny z Lichawskich, która wkrótce dała mu syna Jana Nepomucena Adolfa. Miał przyrzeczony posag w wysokości 30 tys. zł. pol. lecz nigdy go nie odebrał. Kiedy w maju 1817 roku Stanisław Bogusławski odbierał od Niemojowskiego sumy ze sprzedaży Włocina, mieszkał wraz z rodziną w Zalesiu pow. szadkowskim. Wkrótce jego żona Urszula przedwcześnie zmarła. W 1820 roku, 10 lutego Stanisław Bogusławski wszedł ponownie w związek małżeński z siedemnastoletnią Franciszką Orłowską, córką Andrzeja i Magdaleny z Kamieńskich. Był wówczas dzierżawcą dóbr Sędzimirowice. Stanisław Bogusławski od czasu sprzedaży rodowego majątku stale borykał się z brakiem gotówki, zaciągał więc liczne pożyczki (m.in. od krewnego Ignacego Bogusławskiego z Zawad i od brata Pacyfika). Mimo intratnych dzierżaw miał niekiedy kłopoty z ich spłacaniem. Przykładem może być sprawa z października 1826 roku, kiedy wskutek wyroku sądowego Stanisław musiał wypłacić Michałowi Wehr przeszło 1 300 zł. pol. Na żądanie powoda zaprowadzona została o zapłacenie tejże sumy egzekucja do sprzedaży ruchomości zajętych już przez komornika. Bogusławski nie chcąc doczekać się skutków licytacji, zwłaszcza, że do jej wykonania komornik dostał pomoc wojskową, postanowił ułożyć się z wierzycielem. Ostatecznie przesunięto termin spłaty długu. Stanisław Bogusławski był wówczas dzierżawcą Szadowa Pańskiego w pow. wartskim i jak sądzę nie mógł mieć większych problemów ze zgromadzeniem odpowiedniej sumy w nowo wyznaczonym terminie. Kłopoty finansowe były chyba przejściowe skoro we wrześniu 1828 r. Stanisław Bogusławski kupił od wuja Mikołaja Kiedrowskiego dobra Zawadki. Jednak ze względu na to, że wuj Kiedrowski miał spore długi m.in.u Julii z hr. Brandeburgów, zamężnej księżnej de Anhalt-Coethen i u niejakich Kosickich, de facto do transakcji nie doszło. Kosiccy przejęli Zawadki, zobowiązując się spłacić wszelkie długi ciążące na tych dobrach oraz wypłacić Stanisławowi Bogusławskiemu sumę 13 500 zł. pol. Natomiast Stanisław zobowiązał się opłacać roczną rentę w wysokości 1 800 zł. pol. wujowi Kiedrowskiemu i jego małżonce Magdalenie (matce swej żony Franciszki), począwszy od 1832 r. Ponieważ jego żona Franciszka z Orłowskich miała zapisaną sumę 49 558 zł. pol. na dobrach Brończyn, toteż Bogusławscy zamieszkali w tym majątku czerpiąc z niego zyski należne im z tytułu tego zapisu. Kiedy wybuchło powstanie listopadowe Stanisław Bogusławski wziął w nim udział. Wstąpił do 13 pułku piechoty w randze majora dnia 5 lutego 1831 r. Jego pułk, pod dowództwem ppłk. Kazimierza Paszkowskiego działał w Warszawie i w okolicach. U schyłku powstania Stanisław Bogusławski został przeniesiony do 10 pułku piechoty i brał zapewne udział, w dniach 6,7 września 1831 r. w obronie Warszawy przed wojskami feldmarszałka I. Paskiewicza. Kilkanaście dni później, 21 września został odznaczony krzyżem kawalerskim. Po upadku powstania wrócił do Brończyna, gdzie mieszkał wraz z rodziną jeszcze przez wiele lat. Do służby wojskowej już nie wrócił. 24 listopada 1838 roku Stanisław Bogusławski uzyskał potwierdzenie szlachectwa dziedzicznego przez Heroldię K.P. i otrzymał patent nr 1699. Wówczas był jeszcze współwłaścicielem Brończyna i tam mieszkał, ale siedem lat później spotykamy go w dokumentach jako dziedzica dóbr Stok. Ożeniwszy się z Franciszką z Rudnickich, wdową po Marcinie Belina-Wągrowskim (krewnym obecnej właścicielki), wszedł w posiadanie tych dóbr XXXXXXNie wiem kiedy Stanisław wszedł w posiadanie tych dóbr. Był ich właścicielem w 1846 roku, kiedy sporządzał tabelę prestacyjną tego majątku. Występuje także jako dziedzic Stoku w akcie chrztu Leonarda Mikołaja Kiedrowskiego, syna Józefa Kiedrowskiecgo i Julii ze Szpekków, z listopada 1848 roku (jako chrzestny dziecka). W międzyczasie syn Stanisława Bogusławskiego - Jan Nepomucen ożenił się ze starszą od siebie o blisko dziewięć lat Pauliną z Wierusz-Niemojowskich vel Niemojewskich, wdową po Leonie Załuskowskim h. Rola. Owocem tego związku było trzech synów: Lucjan Leon, Stanisław Kazimierz i Adolf (ur. 30 września 1849 r.) oraz córka Aniela Zuzanna (ur. w 1846 r.). Jan Nepomucen w znanych mi dokumentach z tego okresu występuje jako dziedzic Czepowa Dolnego. Nie znamy niestety miejsca i daty zgonu Stanisława Bogusławskiego. Podejrzewam, że stało się to w Stoku przed 1857 r., ponieważ tego roku jego syn jest już wymieniany w wykazie dóbr pow. kaliskiego jako dziedzic tej wsi. Z tego dokumentu dowiadujemy się również, że Jan Nepomucen doprowadził swym działaniem do opuszczenia wsi przez dziewięciu gospodarzy, których grunty przeszły na użytek dworu. Bogusławski tłumaczył władzom że usunął chłopów z powodu kradzieży, przechowywania obcych itd. Jan Nepomucen występuje też jako dziedzic wsi Stok w roku 1859 w spisie "Obywateli Wybieralnych" w pow. kaliskim na członków delegacji do oczynszowania włościan. 30 czerwca 1860 roku Jan Nepomucen Bogusławski kupił, niegdyś sprzedane przez ojca Stanisława, rodowe dobra Włocin na licytacji publicznej w Kaliszu za 156 tys. zł. pol. Był więc właścicielem dwóch dużych majątków ziemskich i należał do najzamożniejszej grupy ziemian tamtejszego regionu. Nie dziwi zatem fakt, że jego córka Aniela Zuzanna wstąpiła w roku 1866 w związek małżeński z Janem Władysławem Chrystowskim h. Starża, dziedzicem rozległych dóbr Tłokinia. Jan Nepomucen Bogusławski zawdzięczał swoją pozycję w dużej mierze ojcu Stanisławowi, który przez całe życie czynił usilne starania o zabezpieczenie majątkowe dla swojej rodziny. Stanisław w latach 1837 -1838 został wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim i 12 listopada 1838 r. został wpisany do ksiąg genealogicznych.

Parafia katolicka Wągłczew, małżeństwa - wpis 7 / 1851Stanislaus Bogusławski (61)ojciec: Maximilianus Bogusławskimatka: Faustina z KiedrowskichXMarianna Anna Bronislava Miniszewska (21)ojciec: Joseph Miniszewskimatka: Marianna z Zyglerów

Parafia katolicka Wągłczew, małżeństwa - wpis 7 / 1851Stanislaus Bogusławski (61)ojciec: Maximilianus Bogusławskimatka: Faustina z KiedrowskichXMarianna Anna Bronislava Miniszewska (21)ojciec: Joseph Miniszewskimatka: Marianna z Zyglerów